پرسش هایی درباره خوشبختی از چشم انداز فلسفی
الف- «خوشبختی» چیست؟
آیا خوشبختی معنا و تعریف معین و یکسان نزد همگان دارد و یا اینکه خوشبختی معانی و تعاریف متعدد و نسبی دارد؟ به عبارت دیگر، آیا یک وضعیتِ مطلقی وجود دارد که همه انسانها در تصورشان، آن را خوشبختی بدانند و بخوانند؟
آیا مطلوب و هدفِ نهایی همه انسانها در زندگی خوشبختی است؟ به عبارت دیگر، آیا انسانی می تواند به جای خوشبختی برای خود، هدف و مطلوب بهتر و موجه تری در زندگی داشته باشد؟
آیا اساساً خوشبختی ممکن است؟ به عبارت دیگر، اگر خوشبختی مطلوب نهایی همه انسانها باشد، آیا اساساً تحقق این مطلوب ممکن است و یا اینکه خوشبختی یک خیال خام و سودای باطل است؟
ب- «خوشبخت» کیست؟
آیا خوشبخت شدنِ انسان نتیجه خواستن خود او است، یا نتیجه خواستن اراده یا اراده هایی فراتر از او، و یا نتیجه هر دو، و یا ناشی از تصادف؟
آیا «احساسِ خوشبختی» همان خوشبختی است و خوشبختی هر فرد همان احساس خوشبختیِ شخصی او است؟
آیا راه و شیوه مشترکی برای رسیدن به خوشبختی وجود دارد؟
آیا راه و شیوه رسیدن به خوشبختی ضرورتاً باید یک راه ارزشی و اخلاقی باشد، و یا اینکه چنین ضرورتی نیست و از هر راهی می توان خوشبخت شد، حتی از راه های بدبخت کننده دیگران؟!
آیا معیار و آزمونِ مطمئنی برای سنجش خوشبخت بودن یا بدبخت بودنِ خود و یا سنجش خوشبخت بودن یا بدبخت بودنِ دیگران در اختیار داریم؟
آیا باید ضرورتاً معنایی از زندگی داشت تا خوشبخت شد و یا انسان می تواند به رغم بی معنا دانستن زندگی خوشبخت شود؟
رابطه تفکر و خوشبختی چیست؟ آیا تفکر خود مانع خوشبختی نیست و به نوعی خوشبختی را از انسان دور نمی کند؟ به عبارت دیگر، آیا انسان بی خرد می تواند خوشبخت باشد یا به خوشبختی برسد؟
نگرش هر کس از خوشبختی تا چه میزان از جامعه، فرهنگ، و سنتهایی تاثیر می گیرد که در آن تربیت شده است؟
آیا اساساً در یک جامعه بدبخت می توان خوشبخت شد؟ به عبارت دیگر، آیا در یک وضعیتِ بد اجتماعی، امکان خوشبختی فردی وجود دارد؟
….
آبانماه 1394